De avonturen van Hilke en Astrid in Patagonië

Het was een mooie zondagochtend, 4:48, toen Hilke en ik vol behoorlijke moed naar onze vlucht naar El Calafate in het zuiden van Argentinië vertrokken. Hilke was overboekt (typisch) dus we gingen met dezelfde moed terug naar het centrum van Buenos Aires om daar met Jurre (zegge nog steeds: Jurwi) een tiental uur wijn te sjabberen en steak te eten bij Las Cabras.



Ik zie jullie denken: ´Hoezo eet je steak met je goede vegetarische gedrag?´, maar dat was dus nog toen ik van mezelf één excellente steak per maand mocht. Je kunt beter inconsequent het goede doen dan consequent het verkeerde, ja toch niet dan? Bovendien is het in Argentinië elke week een nieuwe maand, dus dat scheelt weer en slaat nergens op.

Onze nieuwe vlucht, maandagochtend - 3:00, ging blijkbaar via Ushuaia, het zuidelijkste puntje van Argentinië. Wisten we niet. Is ongeveer alsof je van Amsterdam naar Parijs vliegt via Kaapstad*. Ik weet niet of het een cultuurdingetje is om onplezierige informatie te verzwijgen, maar wat slaap is wisten we al een paar nachten niet meer, dus het deert niet. Hoe dan ook, we kwamen uitgevloerd en ingepakt aan in El Calafate.

*overdreven

El Calafate

Ik heb het eens gezegd en ik zal het blijven zeggen: die gletsjer Perito Moreno is absurd. Voor een luttele 150 euro´s heb je een kekke tour te pakken waarmee je op de gletsjer gaat lopen. Spikeschoenen en whisky inbegrepen. Geen geld voor een dagje fun en jolijt, als je het mij vraagt.

Muy impresionante is het wanneer een stuk ijs in het water valt met veel bombarie. Hoe een stuk in het water valt hebben we niet op film. Je kunt bij Hilke wel een filmpje van 10 minuten opvragen waarin niks gebeurt.

Voor de volledigheid: die gletsjer Perito Moreno is absurd

El Chaltèn

Na El Calafate vonden we ons plots in El Chaltèn. In El Chaltèn kun je goed hiken. En met ´je´ bedoel ik iedereen op ons na. Hilke en ik konden hier vooral langzaam hiken met hartkloppingen en kortademigheid. We moesten dus af en toe uitrusten, bijvoorbeeld hier:

¿Schon en snoezelig, toch?

In tegenstelling tot de waarschuwingen van praktisch elke Argentijn die ik in mijn leven ben tegengekomen, was het erg lekker weer in Patagonië. Voordeel hiervan was dat ik niet zeven lagen kleding aanhoefde om de deur uit te gaan, een ervaring die me in Bolivia nog zwaar zou vallen. Nadeel hiervan was dat de hurkwc´s in het park geen bevroren drollen herbergden maar een lichtkokend goedje bruin, wat een toiletbezoek er iets minder plezierig op maakte. Maar ach.

22-uur-durende-busreis van El Chaltèn naar El Bolsón

Lange busritten zijn in principe super om je van A naar B te brengen en je mentaal en fysiek te slopen. Toen de nieuwe Alanis Morissette plaatsnam met haar gitaar waren Hilke en ik dan ook in en in verheugd. Tot 4:00 des nachts heeft Alanis ons verblijd met bijvoorbeeld haar Spaanse interpretatie van Zombie (4 non blondes) en andere, (naar ik aanneem) zelfgeschreven nummers. Nu had ik een slaapmasker op, oordoppen in en mezelf knock-out geknald met een slaappil, en kon het me dus de ballen introduceren wat Kumbayah-girl in de bus doet. Maar toch, dit in mijn ogen belachelijk gedrag ga ik in de toekomst eerder een halt toe roepen. Ik ben een vriendelijk mens en spreek inmiddels een aardig woordje over de Spaanssprekende grens* dus dit zie ik persoonlijk van een leien dakje gaan.

*overdreven

De tweede helft van de busrit (11 uur voor de snelle rekenaar) zaten we achter Dready McDreadface, een boyke met de ranzigste dreadlocks in de historie van haardracht. Ik weet dat ik zelf ook ooit zo´n ding had, en dat vond ik toen ook al vies, maar ech sjerieus. Met m´n slaapmasker hoefde ik de schilfers van Dreadface niet te zien, met m´n oordoppen hoefde ik niet te horen hoe hij zijn olieachtige hoofd masseerde om nog meer knopen te leggen, maar tegen die sicke stank was ik niet equipped. Zijn vriendin had gelukkig ook last van ademhalingsproblemen en gaf hem een een mutsje, wat de stank met 76% reduceerde. Dit bracht ons tamelijk ongedeerd in rustoord El Bolsón.

El Bolsón

Ik heb voor de volledigheid maar even een kopje gemaakt voor El Bolsón, maar we hebben hier echt weinig gedaan eigenlijk. Uurke gehiked, boekie gelezen bij een meertje, whatever. Fallusvormige kunst bekeken kan misschien nog toegevoegd worden. Of interbreeding tussen fallus en vulva. Kijk zelf maar even wat je ervan maakt.

Geen bijschrift toegevoegd om ruimte over te laten voor eigen interpretatie

22-uur-durende-busreis van El Bolsón naar Mendoza

We verlieten Patagonië om af te sluiten zoals we begonnen waren; met het sjabberen van wijn en het eten van geneugden. De Nationale Rokersbrigade met Lelijke Kleren (NRLK) zat bij ons in de bus, een gezellig groepje kwajongens elke stop paraat om en masse naar buiten te gaan en in lelijke kleren 4 peuken achterover te klappen, het pakje weer in de schon gebleekte jeans of het oogverblindende vest met ruimtevaart-effect te stoppen, alvorens met odeur de fumé de bus weer te betreden. Jongens waren het - maar aardige jongens. Ze vroegen of het geluid van de tv harder kon toen deze niet meer boven het geluid van McSnurkerson (achter me) uitkwam.

We hebben veel pret gehad deze rit. Hilke, ik, de Brigade en McSnurkerson. Er was bingo, koffie kwam in een theezakje, we aten vies en we keken Engelse films samen. Een nieuwe slaappil + de vaste equipment hielp me het geluid van McSnurkerson te overkomen, en een gebrek aan Spaanse getallenkennis hielp me de bingo te verliezen. Edoch, afgepeigerd en uitgeblust kwamen we aan in wijnoord Mendoza.

Ik weet niet hoe ik deze foto kan draaien,
maar voor de kijker bovenaan zie je de broek van een lid van de NRLK,
en onder zie je mijn benen gehuld in een pareltje van een normale broek.

Mendoza

We checkten in bij het nummer-één hostel* van Mendoza (privékamer, want money to burn) zodat we heerlijk konden uitrusten. In deze kamer (zegge: gevangenis), prachtig ingericht met tralies voor het kleine raam grenzend aan de gemeenschappelijke feestruimte, donkergrijze muren, een doorgezakt bed en één stopcontact, hebben we verrassend genoeg niet veel uitgerust. Maar hoewel ons hostel hier belachelijk was, kun je in Mendoza verder wel goed chillen, cactussen spotten, wijn drinken en pasta met pompoen eten. Met het uitnodigende bordje bij de ingang ´CHECK OUT 10 AM, TOO LATE? PAY A FULL NIGHT EXTRA´ verlieten we het beste hostel van Mendoza, om met een heerlijk comfortabele vlucht terug te keren naar ons thuis, Buenos Aires.

*aldus Tripadvisor

In de volgende aflevering: Wat heeft Bolivia in godsnaam te bieden?