De leven in Buenos Aires

Weten jullie nog dat ik naar Buenos Aires ging om te wonen, te werken en Spaans te leren? Ik vergat een appartement te zoeken of een baan, dus het resulteerde in plaats daarvan in twee weken Spaanse les terwijl ik sliep een hostel waar het personeel me inmiddels bij m'n voornaam aanspreekt. De Argentijnse peso gaat dagelijks een paar keer over de kop zodat een tube tandpasta hier een tientje kost, en omdat ik graag een schone bakkes mag hebben besloot ik zojuist om niet in Buenos te blijven maar verder te zoeken naar landen waar je voor minder terechtkunt. Daarover later meer. 

Hello Buenos Aires

In Buenos Aires, Baires of BA kun je verder wel lachen. Het is een stad waar je op stap gaat vanaf 1 AM en tot een uurtje of 8 's ochtends blijft, een stad waar The Beatles - niet geheel onterecht - hoogtijdagen vieren in de vorm van coverbands, liftmuziek en merchandise, en een stad waar nog elke zondag tango op straat gedanst wordt door zowel de mooi oud geworden buurvrouw als haar kleinzoon die al dan niet homo is. Een beetje girl-on-girl of boy-on-boy action is dus niet vreemd, alsook dat het prima is om als jong, strak bloempje met een klassieke, antieke opa te dansen. Eigenlijk danst iedereen gewoon met iedereen.

Als lunch eet je hier, zamazeggen, steak met het kruidige chimichurry of ga je voor een ietwat goedkopere* optie naar een buffet waar je je eten per kilo betaalt (weigh and pay, noem ik het) . Zelf ben ik hier on the hunt naar lekkere vegetarische gerechten, een leuke uitdaging om op te pakken in steakland Argentinië. 

'Heb je ook gerechten zonder vlees?'

'Ja, dit heerlijke gerecht met kip'

'Supergracias. Ik neem in dat geval deze sublieme salade van wortel, sla, tomaat en ongebakken champignons die je op de kaart aanbiedt voor 14 euro. Super.'

* Ik zeg 'ietwat goedkoper', want alles is hier dus absurd duur. Bovendien is ietwat een woord dat te weinig gebruikt wordt, evenals evenals.

In BA nam ik een vast koffietentje genaamd Matilda. Trots was ik dat ik op first-name basis met Matilda de eigenaresse in het Spaans kon converseren over hoe ik mijn koffie zonder melk en suiker drink (einde gesprek). Deze trots vaporiseerde toen ik na twee weken vijf extra woorden Spaans sprak en bleek dat de verlegen man in het hoekje de eigenlijke eigenaar was, die geen Matilda heet maar het café wel vernoemd heeft naar Natalie Portmans personage in Leon the Professional. Film niet gezien? Nu gaan kijken, is echt een pareltje. Ben inmiddels wel op first-name basis met deze ekte eigenaar overigens: Fernando. Hij ontvangt graag tips over wat te doen in Nederland. Ik geef hem die tips. Ik durf ons inmiddels gerust als vrij goede vrienden te beschrijven.

Leuk voor de geïnteresseerde thuisblijver: dit waren mijn lievelingsvrienden in het hostel.
In my defence: ZIJ BLEVEN ALLEMAAL INEENS KEI LANG,
dus ik was niet in m'n eentje de
'ik weet ook niet wie ze is, zij zit hier al kei lang'-gek
die elk hostel kent.

Tussen neus en lippen door met de ferry naar Mosquitoguay

Sorry voor de verwarring, maar deze alinea heeft niks met Buenos Aires te maken. Wil je niks over Uruguay lezen? Ga dan direct verder onder het kopje hierna 'Wat te doen in Buenos Aires als het tantoehard regent?' 

Ik had even niets te doen en ging daarom zes dagen naar Uruguay/Mosquitoguay. Montevideo (zegge: Montebidéo) is wat mij betreft de grootste deceptie van Zuid-Amerika, mits je verwachtingen van deze hoofdstad hooggespannen zijn (deze verwachtingen zou ik in dat geval bij dezen bijstellen). Ik kwam hier om 17:00 aan en besloot om 19:15 weer te vertrekken, naar Pedrera, een surfdorpje waar de naam Mosquitoguay geboren werd. Ik kreeg in een nacht 12 muggenbulten in mijn gezicht, of zoals mijn nieuwe Friesche vriendin Froukje zou zeggen 'ik werd in een nacht 12 keer in m'n gezicht gezogen'. Je denkt misschien, nou, dat Uruguaayt wel over, maar dat is een farce daar ik er de nacht erna nog 7 bij kreeg. 

Korte samenvatting van Uruguay die zo kort is dat het eigenlijk niet interessant is: leuk, schattig en mooi (Colonia), saai (Montevideo), rustig (Pedrera) en met positieve (hippie)vibes zonder dat iedereen kumbaya'end op straat loopt (Cabo Polonio en Valisas). Oe, en in Polonio zijn zeehonden aan het chillen op het strand dus dat is erg leuk.

Ik doe alsof ik een foto plaats om een paar muggenbulten te laten zien,
maar eigenlijk is dit gewoon een foto in Uruguay waar ik extreem goed op sta. 

Wat te doen in Buenos Aires als het tantoehard regent?

Het antwoord op deze vraag zochten Hilke, Jurre (zegge: Jurwi*) en ik dit weekend in barren, cafés en restaurants. Het blijkt dat de gemiddelde Argentijn op een regenachtige dag de deur uit gaat voor lokale pils als Patagonië of Stella Artois (?), koffie die niet te zuipen is en een steak met wederom het kruidige chimichurry. Er zijn ook tangoshows, kooklessen en spa's te bezoeken, maar wij besloten het hele weekend in de als allereerstgenoemde activiteit te blijven hangen.

* Argentijnse zegswijze

Ondanks dat we louter bier aan het kantelen waren, hebben we weinig nieuwe vrienden gemaakt. Goede vrienden werden wel al onze obers, onze Uber-chauffeurs - mijns inziens met name door hen een goed weekend (in het Spaans hè?!) te kunnen wensen - en een schaars geklede gast op straat die vijf keer 'OH MY GOWL' riep bij de aanblik van de blote benen van Hilke en mij. En die van Jurwi, eventueel. We denken dat deze jongeman misschien Ierse roots heeft , en hebben hoe dan ook besloten oh my gowl in onze dagelijkse vocabulaire te implementeren.

Jurwi, Hilke en ik
toen we op weg waren naar een bar die ons was aangeraden
maar we afgeleid werden door een andere bar.

In de volgende aflevering: De avonturen van Hilke en Astrid in Patagonië