Ik ging het klooster in

In Myanmar ging ik een week in een klooster wonen. Met Schanni, die jullie vast nog kennen uit een van de vorige afleveringen in Laos, een goedlachse, blonde, Duitse proleet. 4 uur per nacht slaap, slechts ontbijt en lunch, amper praten, en 12 uur per dag mediteren. Legendawesomeness. Ik hoop dat ik mezelf een beter richtingsgevoel kan mediteren, of werkt dat zo niet?

Om wat variatie in deze blog te brengen, zal ik deze week van dag tot dag beschrijven. Schrik niet af wanneer je dag 2 leest, de samenvatting wordt kleiner naarmate de tijd verstrijkt. 

Dag 1

4:15 ik besloot de regels aan mijn laars te lappen en in plaats van 7 uur zittend en 5 uur lopend te mediteren, huilend in bed te gaan liggen en elke 5 minuten naar de w.c. te rennen.

Dag 2

4:31 Hoezo moet dit uberhaupt in kleermakerszit en niet gewoon op een stoel? Nog 41,5 uur zittend mediteren te gaan. 

Hier zat ik 7 uur per dag te chillen

7:03 Note to self: stop sweating
8:30 Pfoe, alweer half 9. Time flies if you ask me.
8:42 Waar komt de term kleermakerszit trouwens vandaan? Alsof dat zo handig naait. Ik persoonlijk ken geen enkele kleermaker die ooit in kleermakerszit zit. En Lord knows, i know a bunch of kleermakers.
8:53 Ik ben zojuist in kleermakerszit in slaap gevallen. Classic. Gelukkig ken ik geen schaamte.
9:20 AH YES, REGEN! <3
10:00 Lunchtijd. Als die monniken niet willen dat ik ze heet vind, moeten ze zich misschien wat minder onthullend kleden. Jonge godenzonen dat het zijn.

Eerst mogen de monniken naar de eetzaal lopen in ganzenpas. Dan mogen de foreigners (ah yes). Waarvan er slechts enkelen blank zijn. Me; and Ross.
Ohnee, da’s de I-Hate-Rachel-Green-Club.
Ik bedoel; Me, and Schanni.

In de eetzaal is SUPERveel en SUPERlekker eten, en wat doen die andere foreigners (die zogenaamd zoooo devoted zijn)(en Chinees-achtig.)? Die scheppen megaveel rijst op, van al het lekkers een minischepje, en gaan dit dan smakeloos met een glazige blik als een zombie zogenaamd geconcentreerd en mediterend op zitten eten.
NOU, suit yourself, zoals Grootmoeder altijd zei: ‘Inkakken is bijpakken!’, ik schep nog een keer op! See if i care. 

Dit is een andere dag dan Dag 2. Toen hadden we gewoon maar een tafel voor onszelf gevat.

16:23 ik heb alweer honger. Are you kidding me, stomach? Ik heb nog 13 uur zonder eten te gaan.  
19:17 Hahaaaa, zo’n non (we noemen haar ‘Japanse Ninja’. Omdat ze zo’n harde tante is en sneller dan het licht. En Japans.) in de meditatieruimte liet net een keiharde scheet (alsof het allemaal nog niet vrouwelijk genoeg is met die kale koppen niet te stoppen en allesverhullende kledij) en iedereen bleef natuurlijk onbewogen zoals dat van ons verlangd wordt bij meditatie, maar sowieso lachte iedereen van binnen net zo hard als ik. Scheten zijn grappig in iedere religie.
20:13 Trouwens, in Azie he, daar staat iedereens kleine teen naar buiten, heb ik zojuist geobserveerd, en dat is natuurlijk omdat ze hier nooit dichte schoenen dragen. Elke keer als ik nu naar mijn eigen voet kijk, zie ik hoe die kleine teen tegen de rest aangeplakt is. Is eigenlijk ook maar onnatuurlijk he? Hoe wij die kleine teen naar binnen duwen is eigenlijk hetzelfde als die vrouwen met die ringen om hun nek. Oe, ik hoop dat ik die nog ga zien in Myanmar.
21:33 Ohhhh, kleermakers hadden vroeger natuurlijk die stof zo over hunzelf en de grond gedrapeerd. Superlogisch.
22:46 Iemand komt ons kaarsen brengen en vertelt ons dat we emmers water moeten vullen, want er komt een cycloon aan en de kans bestaat dat we 4 dagen zonder stroom en water komen te zitten. Nu al een avontuur, deze experience.  

Waterreserves

 

 

Dag 3
10:00 lunchtijd. Een horde toeristen (bah, toeristen)(bah, Chinezen)(sorry Janne) staat weer klaar om foto’s te maken. Ik moet toegeven dat die monks ook wel pretty badass zijn dat ze dit gazillion jaar volhouden. En ze zien er gaaf uit. En wij horen gewoon bij dit clubje badasses, awesome! Ook leuk vind ik het dat locals buiginkjes naar ons maken. Yaaaay.
14:12 De Japanse Ninja liet net weer een kei dikke scheet! Ha! Ik heb haar in mijn hoofd tot Nun Fart-a-lot gebombardeerd. Jammer dat ik deze grap nu met niemand kan delen, in deze medidatiehal. Ik ga ‘m straks op een briefje naar Schanni schrijven.
18:00 Als ik deze week geen gewicht verlies, eet ik mijn schoen  op. Haha, grapje, ik mag helemaal niet eten na 12:00! Ik heb uberhaupt niet eens schoenen! Hahahahahahahahaa.
Als ik geen gewicht verloren ben, is het wel mijn humor.
Goed.
Desaltochteplus, Dag 4;

Dag 4
hehe, de week is weer doormidden

Dag 5
4:48 Alles doet pijn, ik val alleen maar in slaap en ik verveel me kapot. Dit is de eerste keer dat ik eeeeecht bijna opsta en wegga.
8:20 Ondertussen doet Fart-a-Lot haar naam eer aan.

In dat blauwe ding is Fart-a-Lot. Die roze goeroe heet Pumpkin. Dat zijn onze nonnen. Geen suffe yogi's, zoals wij. 

13:00 BAAAAAM, I’m the Master of Meditation! Ik heb net een uur aan niks gedacht (soms aan mijn adem), waarvan 45 minuten in dezelfde pose BOOOOYAH (kleermakerszit, obviously). Schanni was gister al Master of Meditation, dus noem ons maar de MASTERS OF MEDITATION!
We hebben ook een logo

Masters of Meditation

15:09 Als mensen mij vertellen dat er een cycloon komt, verwacht ik toch op z’n minst een zuchtje wind. Ik ben er klaar voor, zweet me nog steeds de tyfus met die 45 graden (in Celsius).

Dag 6

MASTERS OF MEDITATION!
Kanttekening: ik ben wel weer een x aantal keer in slaap gevallen

16:20 Oh nee! McFeddons liet net ook al twee vieze scheten! Blijkbaar is dat oprecht normaal hier. We moeten Fart-a-Lot dus weer Ninja gaan noemen, wel zo eerlijk. Niet Japanse Ninja trouwens, want ze is Chinees. Schanni kan namelijk tot 10 tellen in Mandarijn (zo goed als vloeiend), dus die had haar gelijk door. Ah, we zijn echt omringd door Chinezen besef ik opeens! Met hun heet water als heerlijke beverage. Gladiolen. (Sorry Janne) 

Hier was ik 5 uur per dag aan het wandelen

Dag 7
Het is welletjes geweest. Het was een betekenisvolle en zweetvolle ervaring. Dat mediteren gaat ook niet meer van een leien dakje. Ik heb al ziljoen schilderijen gemaakt in mijn hoofd, een appartement in Amsterdam ingericht, 4 boeken geschreven en voor 15 jaar carnavalspakken geknusteld. Het is goed zo. Voor al uw vragen over het Boeddhisme kunt u tegenwoordig bij mij terecht voor een skeptisch antwoord. 

Het was gelukkig wel een kei gezellig clubje mensen.
Man oh man, wat hebben we gelachen.
Komt sarcasme tegenwoordig al over op papier?
Haha nee grapje, iedereen was schattig.

OKE, zonder grappen. Ik vond deze week wel echt gaaf en ben blij dat ik er zelfs iets van kan, af en toe. Not thinking is one of the most difficult things i’ve ever come across.
Het klooster hier is geweldig, en iedereen is SUPERlief. Vooral onze mama, die zei toen we begonnen:  “Yes, wake up at three. But if tomorrow you still little bit tired at three, you can wake up at poh”. Ik weet ook niet wat dat betekent. (No one knows what it means, but it’s provocative, and it gets people going!). Deze mama kwam mij ook verzorgen toen ik ziek was, dus dat was schattig. En awkward, want ze kwam zomaar binnen en ik lag in zeesterhouding, compleet bezweet (ik was echt heel ziek), met alleen een onderbroek aan. Haha. En onze hoofdmonnik, die ons les gaf (hilarische vent), is echt een pimp! Hij is de hoofdmonnik van 500 kloosters in Myanmar en gaat heel het jaar op tripjes naar de US en Engeland en ooooveral omdat hij zo badass is. 

Met onze hoofdmonnik yehes

 In principe zou ik best nog een keer gaan mediteren in een klooster (of zoals onze Birmese Mama zei “Maybe next time you come back, you come back for three months, is better”), maar niet al te snel. Het niet eten was best te doen (hoe awesome was die lunch), het niet praten kwam niet zo nauw, de slaap was alleen ’s ochtends echt terror maar het alllllerergste vond ik het gebrek aan muziek. Aaaaah, ik heb zo vaak op het punt gestaan muziek te luisteren. Maar ik had gezworen aan de hoofdmonnik dat ik dat niet zou doen, en hij is een pimp, dusja. Tijdens een loopsessie hadden bouwvakkers wel muziek opstaan. AH YES, hoor ik je denken. NEE, denk opnieuw! Het was een soort Birmese Evanescense. Stop hiermee, Myanmar. Sommige jongens hier hebben al een soort van Tokio Hotel stylo aangenomen, enough is enough. Maar hierover, en nog veel meer hilariteiten die de geweldigheid van Myanmar bevestigen, meer in een volgende aflevering.