Nadine, Astrid en de Chocoladefabriek

Ik en Nadine (vlnr) vonden de gouden wikkel en mochten een maand vrijwilligerswerk doen in het chocolademuseum/-fabriek/-winkel/-eettentje (chocolade eten, red). We zaten 1 seconde van Machu Picchu verwijderd, maar hebben het deze maand niet gered om daar te geraken.


Bij deze experience was ons een hostel 50 meter van het museo beloofd. Leuk, dachten wij. Zo kunnen we een paar uur per dag werken en des avonds onze nieuwe hostelvrienden alles over chocola vertellen. Dit hostel bleek een facade; we vonden ons in een kamer op het dak van een gezinswoning, half uur lopen van het museo, met slechts één tweepersoonsbed, zonder wifi. In principe een soort van prima, totdat Papí de Pater Familias 'oké, en dan nu eerst de regels' kwam vertellen:

* zorg dat de kamer schoon blijft (capiche) 
* zorg dat de badkamer schoon blijft (capiche)
* zorg dat de keuken schoon blijft (een uitdaging daar het een gasstelletje in de buitenlucht is, maar capiche)
* neem nooit vrienden mee (hm) 
* totale stilte na 22:00 (oké?) 
* zorg dat je binnen bent om 22:00 (Say what? YOU'RE NOT MY REAL DAD!)

De eerste nachten hielden we ons probleemloos aan deze regels, in de veronderstelling dat we of alsnog naar het hostel 50 meter van de fabriek konden, of (mijn persoonlijke favoriet) zo snel mogelijk maakten dat we wegkwamen op weg naar een beter leven. Daarom lagen wij vier avonden om 22:00 zij aan zij, niksend, in het tweepersoonsped. Papí heeft een sfeerfoto van ons gemaakt:

De sfeer zat er lekker in

De vijfde nacht slopen we als twee pubers om 21:30 de deur uit om op stap te gaan en vervolgens om 5:00 stiekem en muisstil thuis te komen. Hierna zagen papí en mamí in dat ze ons tegemoet moesten komen, en kreeg ik een eigen kamer met een eigen bed, zodat 'we' niet meer wakker hoefden te schrikken van 'elkaars' stinkscheten*.

* Nadine liet niet echt heel de nacht scheten, voel ik me verplicht te vermelden voor het geval ze besluit deze blog te vertalen naar het Brits Engels. Amerikaans Engels verstaat ze namelijk niet.

Bij het uitleggen van de regels zei papí dat hij slechts af en toe boven zou komen om de was op te hangen. Dat dit wasproces blijkbaar HEUL D'N DAG duurt en met het gehele gezin gedaan dient te worden, daar kwam ik pas achter toen ik een willekeurige woensdagdag in bed doorbracht omdat er water uit mijn anus spoot (Perú will be Perú). Schattig hoe ze met z'n vieren de handwas doen voor heel de buurt. Hierbij is het belangrijk om elk half uur met z'n allen te komen checken wat er al droog is, en de dingen die al droog zijn alvast van de waslijn af te halen. Ik had graag mijn hulp geboden bij het vinden van een efficiënter systeem, maar ik was te druk met zorgen dat ik niet lekte in bed of voor iemands neus. Bovendien was ik sowieso niet sterk genoeg voor enige Spaanse chit-chat, die vaak uitmondde in de vraag hoe Papí meer geld kon verdienen met z'n mountainbiketours (misschien minder tijd besteden aan wassen, meer tijd besteden aan fietsen; ik zeg maar wat).

De chocoladefabriek

De moraal van de chocoladefabriek was ondertussen iets anders dan bij Willy Wonka. Zo is het hier prima geaccepteerd om onder werktijd alle chocolikeurshotjes nog 's uit te proberen, om op je telefoon dierenfilmpjes te kijken terwijl gasten in het restaurant wachten op een brauni (hun schrijfwijze), of om, wanneer je een kater hebt, met een matje in de keuken een dutje te gaan doen.

Zondag: iemand had een kater en 'r feestkleding bovendien nog aan

Likeur in theeglaasjes zodat we konden doen alsof het thee was.
Hoef niet te vermelden dat dit mijn favo collega was.

Belangrijk bij het geven van workshops, naast de natuurlijk de helm, is het testen van chocolade.

Met de extra kamer hebben we ons werkleven omarmd en kunnen we genieten van ons dakterras en van chocolade. We ontmoetten de baas van de tent, een Amerikaan helaas en een oelewapper bovendien, die met ons wilde kletsen over het personeel van het chocomuseum om er zo achter te komen wie eruit kon vliegen en wat er allemaal mis ging als hij er niet was (= altijd, want hij was er nooit). In tegenstelling tot wat ik jullie vertelde in de eerste alinea van dit kopje, mijn weledelgeleerde vrinden, zeiden we Mr. Fucktard dat alles van een leien dakje ging en dat het leuk was om te zien hoe hard het personeel werkte. Voor € 300 per maand kun je volgens mij namelijk verwachten dat iemand met een kater op een matje gaat liggen tukken.

---

Lieve en trouwe fans, tot zover mijn verhalen voorlopig. Hartelijk bedankt voor al jullie reactiones, en graag tot een spoedig wederzien in Nederland. Daar ben ik namelijk weer.


N.B. We hebben uiteindelijk, vanuit Cusco, toch Machu Picchu weten te bereiken:

De bergen hebben dus de vorm van een gezicht, zie je? Zo probeer ik jullie aandacht af te leiden van mijn outfit.