De perikelen van het Surinaamse leven

Yehes, ik wilde stagelopen bij een Nederlandstalig bedrijf en toen belandde ik in Suriname bij een krant. In dit artikel lezen jullie daar niks over. Die foto hierboven is een zijaanzicht van mijn straat.


Bij de krant heb ik een eigen appartement, dus dat is chill geregeld. Dit betekent wel dat ik voor het eerst ever in m'n eentje woon, dus heb ik getracht vrienden te maken door mezelf overal uit te nodigen. Deze methode lijkt te hebben gewerkt, maar misschien blijkt het nog een façade. Dan nu; het leven in SU.

In Suriname (wat zich pretty much beperkt tot Paramaribo) hebben ze markten en daar verkopen ze spullen. Het doet me goed te zien dat mensen hun geld niet verspillen aan ongemakkelijke zaken als marktkraampjes. Fietsenwinkel “De Tweewieler” merkte terecht op dat je niet kunt fietsen zonder kleren aan, wat leidde tot een uitbreiding van de fietsshop.

Zo blijft het lekker vers

Overzicht van het veelzijdige kledingassortiment

De Tweewieler + marktkraam op rechts

"Het belangrijkste bij boodschappen doen en bloemschikken, is de helm"

Ook kids roeien met de riemen die ze hebben om met de te geringe liquide middelen dan wel te lage leeftijd toch een cool imago te genereren. Zo monteren zij een ghettoblaster achter op hun fiets, en maken ze in groepjes de straten onveilig door keihard Toto – Africa door de speakers te beuken. Dit is serieus geen grap.

I BLESS THE RAINS DOWN IN AAAAAAAAAAAAFRICA

Daarom verken ik in mijn vrije tijd met een zweethanddoek als vast equipment (hij is weer terug) ook de boel per fiets. De onverwachtse kraters in de weg waar je ingeduwd wordt door de tantoegrote auto’s in combinatie met de brandende zon op m'n kruin, het geroep in sisseltong van Surinaamse mannen naar iedere blanke vrouw, en een tiental valse straathonden in het vizier, passen prima in het ‘living on the edge’/‘no risk no fun’/ ‘no guts no glory’/’yolo’-motto dat ik sinds een aantal jaar probeer te hanteren. Voor een live straathondengevecht tussen 4 à 5 enthousiaste viervoeters zit je trouwens elke nacht om 3:00 voor mijn slaapkamerraam op de eerste rang. Een waar spektakel. Ik zou willen zeggen dat het niet ideaal is dat de poetsvrouw mijn oordopjes heeft weggegooid, maar over een poetsvrouw hoor je me natuurlijk niet klagen.

Baasje

De oordopjes hebben gelukkig hun hoogtijdagen beleefd tijdens het Hindoestaanse/Creoolse/Javaanse offerfeest/bruiloft/begrafenis van de buren. Zo een feest duurt 5 dagen. Een stopbord om het verkeer tegen te houden kun je hierbij zelf timmeren en schilderen, dat voldoet.

gathering

Over mijn stage bij de krant met zo goed als de grootste oplage van het land, wijd ik weinig uit. Het is echt heel leuk wel; dat journalistje spelen is leuker dan ik tijdens die minor meekreeg. En het is, vooral in vergelijking met veel halfiestages hier, best serieuze business. 

Die hoogste oplage is te verklaren door het feit dat een de krant zich prima leent om de ramen mee te lappen. Grapje. Ik moet op mijn woorden letten want ze spreken hier dus gewoon Nederlands. 

Vrouw veegt het raam aan met een krant

Ik word nu dus uitgenodigd voor zaken als recepties van de Nederlandse ambassade, die ik vooral gebruik om te netwerken (hahahaaha). Bijvoorbeeld met Prins Pils en z’n schattebout.  

Astrid, Wim, Laura, Max en Jolijn

Net als in Oeganda schilderen ze hier reclames op de muren. Vind ik chill. Zo adverteert HapPeaNut op deze supermarkt.

HapPeaNut

Omdat iedereen een eigen auto heeft, is er geen gat in de markt te vinden op het gebied van autowasservices want die zijn er net zo veel als auto’s. Ook zou ik je niet aanraden een barbershop te beginnen, of een casino/gokbedrijf, of een supermarkt gerund door Chinezen, tenzij je Chinees bent (Janne).

Om af te sluiten hier nog even een plaatje van het algemene openbaar vervoer:

Bus