I think I’m dumb. Maybe just happy (Nirvana, red.)

De titel van deze blog slaat op dat nadenken me niet meer zoveel interesseert (i can't be bothered)(thinking is also one of the most stressfull things i’ve ever come across) en nu ben ik gelukkigste mens. Omdat mijn paspoort corrupte wegen bewandelde om zo een verlengd visum te krijgen, moest ik in de buurt van Legian blijven en besloot ik naar Nusa Lembongan te gaan. Dat is een eiland. Nusa betekent eiland namelijk, zo vloeiend ben ik voortaan in Indischnesisch. Tai betekent poep.

GOED. In Nusa Lembongan, waar ik in mijn eentje heen ging omdat Maren me verlaten had voor haar vriendje (classic) kwam ik Kim tegen die ik nog kende van Gili T. Dat was extreem chill want we bleken ongeveer de enigen op het eiland. Hier ben ik met Kim toen we een scooter hadden gehuurd (die staat niet op de foto).

Kim, en ik als klein negertje achter haar

Ik heb op de foto een beetje een rode waas want ik kreeg opeens uitslag over mijn hele lichaam en dat was heel nasty en deed een beetje pijn ook dus ik had bedacht dat ik beter uit de zon kon blijven. Tegenwoordig zit het alleen nog op mijn handen (superraar)(doet wel pijn, kan niet eens flesje water open maken, lame). OH, ik heb trouwens een foto van mijn ziekte:

Mijn arme tere huidje

Op Nusa Lembongan was ook een mangrove, net als in Expeditie Robinson. We wilden daar doorheen, maarrrrrr het regende steeds megahard. Dat was iets te veel Robinson.

Mangrove. Op deze foto regent het niet megahard, KLOPT, maar toen hadden we nog geen zin.

Als laatste samenvattingselement van Nusa Lembongan, hier een foto van de grootste bezigheid daar: het groeien en laten drogen van stinkend zeewier, dat verkocht wordt aan Maleisie om in beautyproducten te stoppen. Met al deze foto's lijkt het misschien alsof dit eiland een topattractie was, maar al met al gingen alle eettenten/barretjes (1 bar was er) om 2100 uur dicht.

Zeewierfarm

Mijn nieuwe echte Ray Ban uit Bangkok was kapot gegaan dus wilde ik een nieuwe bril met van die reflecterende regenboogglazen

Ik weet niet wie deze jongeman is

 Ondanks dat deze bril mij obviously heel goed stond, heb ik toch besloten voor een exemplaar te gaan dat ‘helemaal mij’ is (om in appelmoestermen te spreken). Ik vond namelijk deze unit; HARRY POTTERS. Oh my god, epic bril:

Ik weet niet of je het kan lezen eigenlijk, maar het merk is dus Harry Potter.

Ik hoop dat hij heel blijft totdat ik in Nederland ben, maar ik denk dat dat nogal ijdele hoop is. Hoewel hij wel eigenlijk 250.000 waard was volgens de verkoper, want hij is gemaakt van echt metaal. Toch heb ik 30.000 betaald; ik heb nooit zo in metaal geloofd. Rupiah that is, niet euro. Hahhaa haha haha hahaa. (Hier, dit is zo’n voorbeeld van dat ik gestopt ben met nadenken)(ik dacht laatst ook dat januarie met -ie was).

ANYHOO, dinsdag is er weer eens een ceremonie hier in Bali. Dit land hangt echt van ceremonies aan elkaar. Snap ik dat ze geen tijd hebben om te werken. Bali is trouwens geen land. Maarrrr dinsdag is Balinees nieuwjaar, en dat betekent dat ze Silence Day hebben en dat iedereen binnen zit te chillen en zijn afgelopen jaar overdenkt en niet eet en drinkt. De dag ervoor, maandag (dat is vandaag, nu ik eindelijk internet heb om deze blog te uploaden), gaan ze monsters verbranden, en masse. Die monsters zie je nu door heel Bali en zijn humangous (3x zo groot als een mens) en hebben een vies buikje en hangtieten. Maar soms zijn ze ook klein en zijn ze Spongebob. Toptraditie weer dit. 


Ik ben nu in Munduk en vanochtend (zaterdagochtend, red.) gingen we met een familie naar het strand waar ongeveer heel Bali zat te chillen en daar gingen we bidden naar deze zee toe en bloemen in ons haar steken en zeewater drinken om ons te reinigen (ik zeg wel dat wij dat ook deden, maar wij deden dat helemaal niet echt. Wij zaten daar alleen maar beetje in onze nieuwe sarong).

Bidden naar zee toe, de bron van al het kwaad.
Ondanks dat deze dag betekende dat ze de wereld gingen reinigen, was na afloop het strand bezaaid met plastic en andere troep.

Toen het was afgelopen kwam er een vrouwtje naar ons toe die lunch voor ons had gekocht. DAT WAS ECHT ZO LIEF! Ze kende ons niet eens, gaat ze een beetje ons lunch geven for no reason. Op het eind kregen al die Balinesen rijst op hun hoofd. Ik vroeg me al af waarom ze steeds rondliepen met rijst op hun kop, maar dat is dus als ze iets heiligs hebben gedaan. Ik zei dat ik in Nederland ging voorstellen dat we stamppot op onze kop smeren als we naar de kerk geweest zijn, maar dat snapten ze niet.

Laatst was ik trouwens wel ergens, in een eettoko, en toen vroeg die ober: ‘Are you Dutch? Or Spanish?’ Ik, verbouwereerd door de keuzemogelijkheden: ‘Yes, Dutch. Why?’ Garcon: ‘Yes, we have today Stamppot and Paella on the menu. Do you want?’ Ik: ‘Okay, stamppot will do.’ This is what I got: 

"Stanpot"

Fun fact: Volgens de Balinese traditie noem je je eerstgeboren zoon Wayan. Of Made. Of Putu. En nummer 4 noem je Ketut, maar die heeft vast ook meerdere mogelijkheden. En nummer drie is Nioman. De clou van dit feitje is dat je dus altijd weet hoeveelste iemand geboren is. Hoe handig, ideaal als conversatiestarter. Nummer 5 heet gewoon weer Wayan of Made of Putu, doen ze dan ook niet moeilijk over.


OH TROUWENS, ik ging duiken met de meest apathische dive master en toen zag ik een schildpad! Mijn eerste! Jippieeeeee, superawesome. Maandag (dat is dus wederom vandaag)(over enkele luttele uren) vlieg ik met Kim naar Sulawesi en dan gaan we naar Pulau Bunaken en dat is volgens de Lonely Planet het mooiste duiken van Azie. Wajooooo, zin in.  

Dit is een krantenartikel over een stel dat seks ging hebben in een tempel. Nerdalerts.

Deze twee gingen dus seksen in een tempel. Ik gebruik mijn blog, omdat die zo wereldwijd bekend is, bij dezen als publieke schandpaal. Muahahaha.

Nu ga ik dus vliegen naar Sulawesi!
P.S. Superchille reacties geven jullie, love ya long time <3